Review of “The Advocate” – A New Gujarati Film

એક નવો જ વિષય . એક આધેડ વયનો વકીલ , ફિલ્મ નું મુખ્ય પાત્ર . અને એ પાત્ર ભજવનાર કલાકાર ભરત ઠક્કર નો પણ જાનદાર અભિનય. આટલી બાબતો ટ્રેલર માં જોઈ , જે મને ખુબ આકર્ષી ગઈ અને થીયેટર સુધી ફિલ્મ જોવા ખેંચી ગઈ. સીનેપોલીસ મલ્ટીપ્લેક્સ માં ફિલ્મ રીલીઝ થયેલી , ટીકીટ લીધી ( ટીકીટનો ભાવ ૧૬૦રૂ . ) અને ફિલ્મ જોઈ.
ટીકીટ લઈને પછી ત્રીજા માળે આવેલી થીયેટર સુધી પહોંચવા હું લીફ્ટમાં ગયો , લીફ્ટના બટનનો ટાઈટ ક્લોઝ અપ , લીફ્ટમાં ત્રીજા માળનું બટન દબાવ્યું .ત્રણ નંબરના બટનનો ટાઈટ ક્લોઝ અપ . ત્રીજો માળ આવ્યો એટલે લીફ્ટ ખુલી , હું બહાર નીકળ્યો , ફિલ્મ શરુ થવાને વાર હતી એટલે હું નાસ્તો કરવા ત્યાં આવેલા ખાણી પીણી બજારમાં ગયો . તમને થશે કે હું આટલી બધી વિગતો કેમ જણાવી રહ્યો છું . હું પણ જાણું છું કે તમને આ વિગતોમાં નહિ પણ ફિલ્મ કેવી છે – એના સારા નરસા પાસા જેવી બાબતો માં રસ છે. પણ એક્ચ્યુઅલ્લી , ફિલ્મ માં પણ આવું જ છે. બિન જરૂરી વિગતો , એકદમ ઢીલું એડીટીંગ , એકટર સ્ક્રીનમાંથી બહાર જતો રહે પછી પણ પાંચ સેકંડ સુધી ખાલી ફ્રેમ જોવાની . ડાયલોગ્સ વચ્ચે લાંબા લાંબા વિરામ . યુ વિલ ફિલ લાઈક યુ આર લિસનીંગ ટૂ અટલ બિહારી વાજપેયી . દરેક એકટર નો ટાઈટ ક્લોઝ અપ, એ પણ દરેક દ્રશ્યમાં . બે પાત્રો સામ સામે ઊભા છે તો એમના માત્ર ઇન્ડીવિડયુઅલ શોટ્સ .અને શોલ્ડર શોટ્સ નું તો અસ્તિત્વ જ નહિ . આ થઇ ફિલ્મની ટેકનીકલ ખામીઓ , જે ફિલ્મનું સૌથી ખરાબ પાસું છે , બીજું ખરાબ પાસું ફિલ્મના એક્ટર્સ , ભરત ઠક્કર, અને બીજા બે ત્રણ મુખ્ય પાત્રોને બાદ કરતા બાકીના બધા એક્ટર્સ ને એક્ટિંગ સાથે કઈ જ લાગતું વળગતું નથી . એક્સપ્રેશન્સ વગર બોલવામાં આવેલા ડાયલોગ્સ ની બાજી ડબિંગ વખતે મરણીયા પ્રયાસો કરો તો ય ના જ સુધરે. એટલું ઓછુ હોય ત્યાં કોર્ટનો જજ ટેબલ પર હાથ પછાડીને બોલે – ઓર્ડર ઓર્ડર ! ફિલ્મ નો બધો ભાર ભરત ઠક્કર પર હતો , આટલી બધી નબળી બાબતો વચ્ચે સબળો અભિનય કરી ને ફિલ્મને માત્ર આ એક અભિનેતાએ બચાવી છે.

                             

 

 
વકીલનો પરિવાર ખુબ જ ગરીબીમાં જીવી રહ્યો છે , વકીલને સવારે દૈનિક ક્રિયાઓ ની સાથે ટેપ રેકોર્ડર માં અમાનત અલી ખાન નું ગીત “ઇન્શાજી કો અબ કુચ કરો …. “ સાંભળવાની ટેવ છે . જે સારું ગીત છે અને જયારે જયારે આ ગીત ફિલ્મમાં આવે છે ત્યારે એક સારો માહોલ ઊભો કરે છે. વકીલની પત્ની વકીલના જન્મદિવસ પર એને થેપલા બનાવીને ખવડાવવા પાડોશી જોડેથી તેલ માંગી લાવે છે – ઘરમાં તેલ પણ પતી ગયું છે , એટલી બધી ગરીબી છે . વકીલ પોતાનું સ્કુટર વેચીને એન્જીનીયરીંગ કરી રહેલા છોકરા માટે પુસ્તકો લાવે છે . આવી ગરીબીમાં તેને એક તાંત્રિક મળે છે , જે એને એની ગરીબી દુર કરી આપવાનું વચન આપે છે. તાંત્રિક એને મેલી વિદ્યા શીખવે છે અને એ હાંસલ કરી ને એકદમ દરિદ્ર વકીલ અમીર બની જાય છે . હવે પૈસો, સુખ સમૃદ્ધિ બધું જ છે , પણ …..!
ફિલ્મમાં વકીલ જયારે વિદ્યા મેળવવા સાધના કરે છે ત્યારે એ સાધના માટે નું જે ડીટેલિંગ છે એ ખુબ રસપ્રદ છે , એમાં કથાવસ્તુ માં જોવા મળતું નાવીન્ય છે, સાથે થ્રિલ પણ છે. ફિલ્મની કથા સારી છે , પણ વધુ સારી થઇ શકી હોત. ફિલ્મમાં ઘણા બધી જગ્યા એ સારું કામ થઇ શક્યું હોત , થોડી મહેનત , થોડી જહેમત ઊઠાવવામાં આવી હોત તો ફિલ્મ માસ્ટર પીસ બની શકી હોત , કારણ કે ફીલ્મ પાસે બે ખુબ સ્ટ્રોંગ પાવર હતા – ભરત ઠક્કર અને સારી સ્ક્રીપ્ટ. જોકે કથા ક્લિક થાય એવી ચોક્કસ છે પણ એને ડેવલપ કરવામાં , એમાં સ્પાર્કસ ઉમેરવામાં સર્જકો નિષ્ફળ રહ્યા છે , અથવા તો એમ કહી શકાય કે કથા પર મહેનત ખુબ ઓછી થઇ છે .
ડી . એન . એ . ટેસ્ટ કરાવવા ખરેખર એફ . આઈ . આર . નોંધાયેલી હોવી જોઈએ , વકીલ અને પોલીસના સંવાદોમાં એ તથ્ય વિગતવાર જાણવા મળે છે . અને ફિલ્મમાં એ ડી.એન.એ. ટેસ્ટ ને લગતા દ્રશ્યો થ્રીલીંગ અને રસપ્રદ બન્યા છે. હિન્દી ફિલ્મ્સ અને સીરીયલ્સ માં કોઈ પણ આંગલું ફાન્ગલું લેબોરેટરીમાં જઈ ને ડી.એન.એ. ટેસ્ટ કરાઈ આવતા બતાવવામાં આવે છે અને આપડે પાછા સ્વીકારી પણ લઈએ . કારણ કે આપડું જ્ઞાન મર્યાદિત હોય . પણ વાર્તાકાર ને એની વાર્તા માં આવતી ઘટના અંતર્ગત કાયદાકીય જ્ઞાન , મેડીકલ જ્ઞાન વગેરે હોવું ખુબ જરૂરી છે , જે અહી છે અને ડી.એન.એ. ટેસ્ટ સંદર્ભે બાખૂબી દર્શાવ્યુ છે . ખરેખર , કાબિલે તારીફ .
ફિલ્મમાં ભરપૂર ટેકનીકલ ખામીઓ હોવા છતાં ફિલ્મ સાવ નાખી દેવા જેવી ય નથી . આ ફિલ્મ માણવી હશે તો એ બાબતો ને થોડી ઇગ્નોર કરવી પડશે . એ કાંટાઓ ને

ફિલ્મમાં સુંદર અભિનયના ઓજસ પાથરનાર – મોરલી પટેલ

નજર અંદાઝ કરશો તો તમને મળશે ગુલાબના ફૂલ જેવી ભરત ઠક્કર ની એક્ટિંગ . એક ડાર્ક શેડમાં બનેલું સીરીયસ થ્રીલર . થ્રિલ માં જે મજા છે એ કોમેડી કે રોમેન્સમાં પણ નથી , પણ એ માણવાની સેન્સ હોવી જરૂરી છે . અમારે દુખી દુખી નથી જોવું કહીને ઊભા થઇ જવું હોય તો ક્યારેય ફિલ્મ જોવા જવું જ નહી , વાંદરાને નચાવતો મદારી જોઈ લેવો ! ફિલ્મ એ કળા ને પ્રદર્શિત કરવાનું માધ્યમ છે , અને કળા ની ગતા ગમ ના પડતી હોય એ લોકો એ સારી ફિલ્મોથી દૂર જ રહેવું જોઈએ . થીયેટરમાં આવીને કરુણ દ્રશ્ય ની ઠેકડી ઉડાવતા લોકો મને હૃદય વગરના શેતાની વાંદરા જેવા લાગે છે , જેમને ચાબુકે ચાબુકે ફટકારો તોય પાપ ના લાગે . રોષ થોડો વધારે વ્યક્ત થઇ ગયો કારણ કે સર્વાંગ રીતે ગંભીર અને કરુણરસ દર્શાવતી આ ફિલ્મ જોતી વખતે મને પણ આવા કેટલાક “શેતાની વાંદરાઓ ” એ ફિલ્મ દરમ્યાન કોમેન્ટ્સ પાસ કરી કરી ને ખુબ પરેશાન કરી મુક્યો . ફિલ્મ દરમ્યાન ફિલ્મની મજાક ઉડાવવી એ મૂંગા પ્રાણીને પરેશાન કરવા જેવું છે , ફિલ્મ તમારી કોમેન્ટ્સ નો વળતો પ્રહાર નથી કરી શકતી એટલે તમે ખુશ થાઓ છો . ફિલ્મ ચાલુ છે ત્યારે ફિલ્મને જે કહેવું છે એ કહી દેવા દો , થીયેટરમાં બેઠેલી બાકીની ઓડીયન્સ ફિલ્મ જોવા આવી છે , તમારી બુદ્ધિ(?) ના પ્રદર્શનો કરતી કોમેન્ટ્સ સાંભળવા નહિ .
ફિલ્મ મલ્ટીપ્લેક્સ માં જરૂર રીલીઝ કરો , પણ સિંગલ સ્ક્રીન પ્રત્યે સુગ રાખવા જેવી નથી . આ ફિલ્મ દરેક વર્ગ જોઈ શકે એવી બની જ છે અને સિંગલ સ્ક્રીનમાં આ ફિલ્મને વિશેષ આવકાર મળ્યો હોત .
ધી એડવોકેટ – બેશક ,ઘણી રીતે નબળું છે બટ- લેકિન – કિન્તુ – પરંતુ – બંધુ – ધેર ઈઝ સમથીંગ ઇન ધીસ ફિલ્મ, એ તમને સાવ ખાલી હાથે નહિ જવા દે , કશુક એવું આપશે કે જે ક્યારેક ક્યારેક મમળાવ્યા કરવું ગમશે .

ફિલ્મ નું ટ્રેલર – 

હા, હું દીકરીનો બાપ

                                        સામાન્ય ગુજરાતી ફિલ્મો નીચલા વર્ગના કે નાના ગામડાના લોકોને આકર્ષે છે , શહેર ની જનતા એ ફિલ્મો જોવા આકર્ષાતી નથી. અને એ જોવામાં નાનામ પણ અનુભવે છે. આજ કાલ મોર્ડન ગુજરાતી ફિલ્મો બનવા લાગી છે , ખાસ આવા શહેરીલોકો ને ધ્યાનમાં રાખી ને , પણ આ શહેરીજનો એવી ફિલ્મો પણ જોવા નથી જતા , ગુજરાતી ફિલ્મો પ્રત્યેની સૂગને કારણે. અથવા તો બહુ ઓછી સંખ્યા માં આવી ફિલ્મોને મલ્ટીપ્લેક્ક્ષ નું ઓડીયન્સ મળે છે પણ સિંગલ સ્ક્રીન માં આવી ફિલ્મો રીલીઝ સુદ્ધા નથી થતી. કારણ , આવી ફિલ્મો એ સામાન્ય ગુજરાતી ફિલ્મના દર્શકને નથી આકર્ષી શકતી. એ વર્ગને એક અલગ પ્રકારના કોમેર્શીયલ મનોરંજનની અપેક્ષા હોય છે , જે આવી મોડર્ન ગુજરાતી ફિલ્મો માં નથી હોતું . જેમકે નીચલા વર્ગને ગુજરાતી ફિલ્મમાં આઈટમ સોંગ હોય તો ગમે છે , પણ મોર્ડન ગુજરાતીઓ ગુજરાતી ફિલ્મના આઈટમ સોંગ ને સ્વીકારી શકતા નથી. એમને એ બધું ચીપ અને વલ્ગર લાગે છે. (એ અલગ વાત છે કે એ મોર્ડન ગુજરાતીઓ “મુન્ની બદનામ ” અને “ફેવિકોલ સે ” જેવા ગીતો હોંશે હોંશે જુએ છે )
મારા મતે કરુણતા તો એ છે કે ગુજરાતી ફિલ્મો ના દર્શકોમાં વર્ગો શું કામ પડે છે ? ફિલ્મ એક ચોક્કસ વર્ગ માટે શું કામ બનવી જોઈએ? ફિલ્મ તો ભાષા વગરની હોય તોય દરેક ને સમજાય તેવી હોવી જોઈએ. શું “શોલે” માટે કોઈ એવું કહી શકે કે માત્ર આ જ વર્ગ માટે ની ફિલ્મ છે ? ! આખાય દેશના બધા પ્રકારના બધા લોકો ને એ ફિલ્મ આકર્ષી શકી છે , જો આખાય દેશની પસંદને ધ્યાનમાં રાખીને બોલીવૂડમાં ફિલ્મો બની શકતી હોય તો દરેક પ્રકારના ગુજરાતી લોકો ને આકર્ષી શકે એવી કોઈ ગુજરાતી ફિલ્મ કેમ ન બની શકે ? બની જ શકે ભાઈ ! “દેશ રે જોયા દાદા પરદેશ રે જોયા ” એ ફિલ્મ દરેક ગુજરાતીને થીયેટર સુધી લઇ ગઈ હતી , એ જ રીતે “મૈયરમાં મનડૂ નથી લાગતું ” ફિલ્મે પણ દરેક વર્ગને મનોરંજન આપીને ખૂબ ધૂમ મચાવેલી . અને આવી જ એક ગુજરાતી ફિલ્મ આ અઠવાડિયે રીલીઝ થઇ છે, ” હા , હું દીકરી નો બાપ “. બધા પ્રકારની ઓડીયન્સને ગમે તેવી ! અને સર્વના દિલમાં ઊતરી જાય તેવી !

                                                                      

એક ખૂબ ભોળા હવાલદાર ભગવતી પ્રસાદ ઊર્ફે ભગુ ના રોલમાં હિતેન કુમાર. એ રડવામાં નથી માનતો , લડવામાં માને છે. જીવનના આકરા માં આકરા સંજોગો સામે પણ તે રડ્યા વગર તેનો ઉકેલ શોધવાનો પ્રયત્ન કરે છે . તે એક ઈમાનદાર પોલીસવાળો છે અને પોતાની દીકરી પ્રત્યે અપાર લાગણી ધરાવે છે. એને એના જીવનમાં બસ પોતાની નોકરી અને પોતાની છોકરી થી જ મતલબ ! અને બિચારો એમાં જ અટવાયા કરે ! પોતાની દીકરીને સમય આપે કે નોકરીને ! સાંજે સર્કસ માં લઇ જવાનું વચન આપી ને નોકરી એ ગયેલો હવાલદાર પોતાના સાથી હવાલદારોને હરખાઈ ને કહે છે કે પ્લીઝ ! આજે તમે થોડું સંભાળી લેજો , હું આજે અડધો કલ્લાક વહેલો ઘરે જઈશ. આજે મારે મારી દીકરીને સર્કસ બતાવવા લઇ જવાનું છે , ત્યાં જ ઇન્સપેકટર આવીને સુચના આપે છે કે આજે ઘરે મોડા જવાની તૈયારી રાખજો , આજે મોટા સાહેબ આવવાના છે ! ઘરે મોડા પહોંચવાથી નાની દીકરી કાલી કાલી જબાનમાં ફરિયાદ કરે છે કે સાહેબ ને એવું કહી દેવાય ને કે મારે મારી દીકરી સાથે સર્કસ માં જવાનું છે ! પછી પોતાની દીકરી ને વ્હાલથી ગીત ગાઈને મનાવતો હવાલદાર ભગુ દીકરીની બધી જરૂરિયાતો સંતોષવા હંમેશા તત્પર રહે છે.
ફિલ્મમાં મારું સૌથી પ્રિય દ્રશ્ય એ છે જયારે ભગુની દીકરીના લગન લેવાઈ રહ્યા છે , ભગુ તો ખુબ ખુશ છે ,પોતાની પોત્રિને વિદાય આપવાની હોઈ , ભગુની માતા પણ રડી રહી છે, બધા જ આ પ્રસંગે આંસુ સારી રહ્યા છે પણ ભગુ આનંદ માં છે ! એને તો પોતાની દીકરીના લગ્નનો હરખ છે. એ ખૂબ આનંદ માં છે કે એની “સસલી ” આજે પરણીને એના સાસરે જશે … બાપ – દીકરી નું ત્યાં એક સુંદર લાગણીસભર ગીત આવે છે – “દીકરી સાસરીયે જાય , બાપુ દ્યો ને વિદાય ….” ભગુના મિત્રો અને માં તેને સમજાવે છે કે ભગુ તું થોડું રડી લે …. તારી દીકરી કાયમને માટે એના સાસરે જઈ રહી છે. ભગુ રમુજ ખાતર ખોટું ખોટું રડે છે પણ તેને ખરેખર રડવું આવતું નથી , તેને દીકરીના લગ્ન નો આનંદ છે પણ એના ગયા પછી એની યાદ આવશે , એ વાતનો અણસાર સુદ્ધા નથી . અને પ્રસંગ પતી ગયા બાદ હસતો હસતો ઘરનો ઊમ્બરો ચઢી રહેલા ભગુ ને જયારે અચાનક દીકરીના સંસ્મરણો ઘેરી વળે છે ત્યારે તેને અહેસાસ થાય છે , પોતાની દીકરી વગર પોતાના જીવનમાં આવેલા ખાલીપા નો !

દીકરી સાસરીયે જાય .. બાપુ દ્યો ને વિદાય ..

ભગુ વારંવાર કહે છે “આંસુ ની તો જાત જ ખારી , આપણા માટે એ નહિ બહુ સારી …” રડ્યા વગર, જે તે મુશ્કેલી નું સોલ્યુશન કાઢવાની શીખ ભગુ ના પાત્ર દ્વારા ખુબ સારી રીતે શીખવા મળે છે. ભોળું અને સરળ વ્યક્તિત્વ હોય, પ્રમાણિકતા અને સ્વજનો પ્રત્યે નો પ્રેમ સહજ રીતે સ્વભાવમાં વણાયેલો હોય એવું અત્યંત ઇનોસન્ટ પાત્ર જો સારા અભિનય દ્વારા સુંદર રીતે ભજવવામાં આવ્યું હોય તો આપડે એ પાત્રના પ્રેમમાં પડ્યા વિના રહી શકતા નથી. ફોર એકઝામ્પલ – રાજ કપૂર ઇન “શ્રી ૪૨૦” એન્ડ “અનાડી”. એક શ્રેષ્ઠ અભિનેતા બનવાનો શ્રેષ્ઠ રસ્તો એ છે કે શ્રેષ્ઠ માનવી બનો ! જેના મનમાં કોઈ પૂર્વાગ્રહ કે દુરાગ્રહ ના હોય એ અભિનેતા હંમેશા પાત્રને સાચો ન્યાય આપી શકશે. હિતેન કુમારે આ ફિલ્મમાં ભોળા ભગુનું પાત્ર જીવંત બનાવ્યું છે. લેખક – દિગ્દર્શક અતુલ પટેલ વિષયને બરાબર સમજી અને સમજાવી શક્યા છે માટે ફિલ્મની વાર્તા એક પાટા પર જ ચાલે છે, બિન જરૂરી સબપ્લોટ ઉમેરવામાં આવ્યા નથી. ભગુ ના હવાલદાર મિત્રોનો રોલ કરતા બંને એક્ટર્સની કોમિક ટાઈમિંગ સારી. એમાંના એક અભિનેતા એ આજના જાણીતા ગુજરાતી ફિલ્મોના કોમેડિયન – જીતુ પંડ્યા. દીકરીના રોલમાં સોનું ચંદ્રપૌલ અને જમાઈ ના રોલમાં ચંદન રાઠોડ , વિલન રાકેશ પુજારા , માં ના રોલમાં જૈમીની ત્રિવેદી , ચંદન રાઠોડના મિત્રના રોલમાં રવિ પટેલ અને અન્ય કલાકારો નો અભિનય પણ સોનામાં સુગંધ ભળે તેવો ! શુક્રવારે જ નાઈટ શો માં જોયેલી આ ફિલ્મ નો રીવ્યુ લખવામાં મારે થોડું મોડું થયું , પણ તમે મોડું કર્યા વિના જોઈ જ લેજો – “હા , હું દીકરીનો બાપ”.

નવેમ્બર ૨૦૧૨ ના ફિલ્મ રિવ્યુઝ

ગયા મહિના ના ફિલ્મ રિવ્યુઝ વખતે અંતમાં મેં અફસોસ વ્યક્ત કરેલો કે “ચક્રવ્યૂહ” અને બીજી કેટલીક ફિલ્મો નથી જોવાઈ, પણ નવેમ્બરની શરૂઆતમાં તે ફિલ્મો જોવાઈ ગયેલી માટે શરૂઆત એ ફિલ્મોના રીવ્યુઝ્થી જ કરીએ.
“ચક્રવ્યૂહ” મારા મત મુજબ પ્રકાશ જહા નું અત્યાર સુધીનું શ્રેષ્ઠ સર્જન છે. યસ, “ગંગાજલ” કરતા પણ ક્યાય સારી. ફિલ્મમાં અભય દેઓલ નકસલવાદીઓ ની ટોળકીમાં જાય છે પોલીસ – અર્જુન રામપાલ ના ખબરી તરીકે , પણ ત્યાં રહેતા રહેતા તેને માલુમ પડે છે કે નક્સલીઓ જે કરી રહ્યા છે તે યોગ્ય છે માટે તે પણ એક નક્સલી બની જાય છે , અને પછી અર્જુન અને અભય વચ્ચે ટક્કર. ખુબ સરસ વાર્તા , જકડી રાખે તેવું ફિલ્માંકન, અને જહાની ફિલ્મ એટલે સંવાદો પણ ચોટદાર રહેવાના. અભય દેઓલ છવાઈ ગયો, મસ્ત એક્ટિંગ ! અર્જુન રામપાલ પાત્ર માં સુટેબલ, ઓમ પૂરી અને મનોજ બાજપાઈ, લાઈક ઓલવેયઝ શ્રેષ્ટમ અભિનય. અને નકસલવાદ પર એક ફિલ્મ ત્રણ- ચાર વર્ષ પહેલા આવેલી ” રેડ એલર્ટ ” ખાસમ ખાસ જોજો. અફલાતુન ફિલ્મ. મેં મારા જીવનમાં જોયેલી શ્રેષ્ઠ ફિલ્મો માં ની એક. એમાં તમે સુનીલ શેટ્ટીનો અભિનય જોશો તો દંગ રહી જશો. અને સમીરા રેડ્ડીનો અભિનય પણ ખુબ સરસ એ ફિલ્મમાં.

“અજબ ગજબ લવ” એક સારો ફની પ્લોટ લઈને આવી છે, શરૂઆતમાં સારી જમાવટ છે પણ પાછલ થી થોડી ઢીલી પડી જાય છે. ગીતો સારા. આ ફિલ્મમાં મારું ખુબ ગમતીલું ગીત “તું મેરા આસમાં સા લગે ક્યોં…”

“લવ શવ તે ચીકન ખુરાના” મસ્ત ! સિમ્પલી સુપર્બ ફિલ્મ ! એક એક પાત્ર નીખર્યું છે, માવજત પામ્યું છે, લવ સ્ટોરી ટૂંકી પણ દિલચસ્પ. થોડાક મહિના પહેલા મેં એક ગ્રીક ફિલ્મ જોયેલી “ટચ ઓફ સ્પાઈસ” દિગ્દર્શક – tasos boulmetis. એ ફિલ્મ સંપૂર્ણ રીતે કુકિંગ પર બનેલી. ફિલ્મ નું પહેલું દ્રશ્ય, બાળક સ્તનપાન નથી કરી રહ્યું અને સ્તન પર મીઠું ભભરાવવામાં આવે છે અને બાળક રડવાનું બંધ કરી સ્તનપાન કરવા લાગે છે. આ રીતે અને બીજી અનેક રીતે તે ફિલ્મમાં મીઠાનું મહત્વ દર્શાવાયું. પોસ્ટ કાર્ડમાં મસાલો ભભરાવી પોતાની વાનગીઓની સુગંધની આપ લે. કુકર પહેલી વાર ઘરમાં આવતા વાપરતા ન આવડતું હોવાને કારણે ફાટી જાય છે અને દાદીને હાથમાં પેરાલીસીસ થઇ જાય છે અને મિક્સચર ઘરમાં પહેલી વાર આવે છે ત્યારે એની સાથે પણ એક રમુજી પ્રસંગ બને છે જેનાથી દાદીનું પેરાલીસીસ ઠીક થઇ જાય છે. અને હું જો લખવા બેસું તો માત્ર એ જ ફિલ્મ વિષે લખાય તોય મારું મન નાં ભરાય માટે વધારે નથી લખતો પણ એ ફિલ્મ જોયાના કેટલાક મહિના પછી “લવ શવ…” નું ટ્રેલર જોયું અને થયું વાહ ! ભારતમાં પણ કુકીન્ગને મુખ્ય વિષય બનાવીને ફિલ્મ બની ! ફિલ્મ આખી ચીકન ખુરાનાની રેસીપી શોધવામાં વ્યતીત થાય છે અને છેલ્લે રેસીપી મળે છે , ફિલ્મ પૂરી થાય છે ત્યારે આપણને ટેસ્ટી ફૂડ જમ્યાનો ઓડકાર થાય છે.

“૧૯૨૦ – એવિલ રીટર્ન ” just o.k. ફિલ્મ. છેલ્લે આત્માને મારે છે તે આત્મા ના પોતાના શરીરમાં નાખી અને તેને બાળીને! પણ ભલા માણસ, આત્મા તે કોઈ દિવસ બળતી હશે ? શું મગજની …..%&$#@ !!!!
“મક્ખી” મનોરંજક . વિલન હીરોને મારી નાખે છે અને હીરોનો પુન જનમ થાય છે, માખી સ્વરૂપે અને એ માખી કેવી રીતે બદલો લે છે તે છે ફિલ્મની વાર્તા. ખાસ જોવા જેવી ફિલ્મ. બાળકોને ખુબ ગમે એવી અને મોટાઓ ને બાળસહજ આનંદ અપાવે તેવી.

“જબ તક હૈ જાન ” માં યશ ચોપરાનું ફિલ્માંકન હંમેશની જેમ સુંદર, હું ફિલ્મમાં પૂરે પૂરો ડૂબી ગયેલો, ત્રણ કલ્લાકનું આ પિક્ચર ચાર કલ્લાક પણ ચાલ્યું હોત તોય મને વાંધો ન હતો. ફિલ્મ થ્રીલર નહિ પણ લવ સ્ટોરી હોય અને તે પણ ત્રણ કલ્લાક ની હોય છતાં તે તમને જકડી રાખે, તમારો રસ જળવાઈ રહે તે બહુ મોટી વાત છે, જોકે ફિલ્મ ની વાર્તા મને યશ ચોપરા ના લેવલ કરતા થોડી ઊતરતી લાગી, પણ ચાલે ! એક્શન ફિલ્મો લાર્જર ધેન લાઈફ હોય છે તોય આપડે તેને વધાવી લેતા હોઈએ છીએ તો પછી રોમાન્સમાં પણ થોડું વધારે રોમાન્ટિક કરવા ક્યારેક અ-વાસ્તવિક કથાઓ ચલાવી લેવાય ! અનુષ્કા ની એક્ટિંગ કાબિલે તારીફ , શાહરૂખનું કામ રાબેતા મુજબ અને કેટરીના ને કોઈ એક્ટિંગ શીખવાડો યાર ! શું કરે છે આ છોકરી , દસ દસ વર્ષ થયા બોલીવુડમાં આયે તોય….મગજની ……&%$# !! પણ ડાન્સ માં તેનો જવાબ નથી , આ ફિલ્મમાં પણ અદ્ ભૂત ડાન્સ રજુ કરીને જમાવટ કરી છે.

“સન ઓફ સરદાર” વોચેબલ ! અજય દેવગણ ને સંજય દત્ત મારવા માંગે છે, પચ્ચીસ વર્ષ થી. અને મને ખબર હતી કે એન્ડમાં તો નહિ જ મારે, છોડી દેશે કારણ કે અજય ફિલ્મનો હીરો છે અને ફિલ્મ કોમેડી પ્રકારની છે એટલે છેલ્લે કોઈ પણ મરે તે ના પોસાય , પણ પચ્ચીસ વર્ષ થી બદલાની આગમાં સળગતો સંજય દત્ત માત્ર પચ્ચીસ સેકન્ડમાં તેને માફ કરવા રાજી થઇ જાય છે એ પણ કોઈ ખાસ કારણ વગર. અરે એવું પણ બતાવી દીધું હોત કે સંજયે અજયને માર્યો ને અજય આઈ.સી.યુ માં જઈ ને પણ બચ્યો ને પછી તોયે અજયે સમય આવ્યે સંજયની જાન બચાવી, એના કોઈક દુશ્મનો થી. પચ્ચીસ વર્ષ થી બદલાની આગમાં સળગતા માણસ નું હૃદય પરિવર્તન કરાવવા માટે કોઈ મોટું કારણ જોઈએ. પણ અહી તો પિક્ચરની છેલ્લી એક મિનીટ બાકી છે એટલે પતાવવા માટે સંજય માફ કરી દે, ઘરના બીજા લોકો પણ અજયને છોડી દે અને પોતાનો જમાઈ બનાવી લે ને પછી પો પો પો પો… કરી ને નંબરીયા !

હવે વાત ગુજરાતી ફિલ્મો ની ! દિવાળી પર બે ગુજરાતી ફિલ્મો રજુ થઇ. બંને ના દિગ્દર્શક શુભાષ. જે . શાહ. પ્રથમ વાત કરીશું ફિલ્મ “પ્રીત સાયબા ના ભૂલાય” ની. હીરો- હિરોઈન લડે ઝગડે પણ નફરત એ પ્યારની પહેલી નિશાની – મુજબ પ્રેમ થાય છે અને પછી ખબર પડે છે કે બંને ના પરિવાર એક બીજાના દુશ્મન છે, શરૂઆતમાં હીરો પરિવારને પ્રાયોરીટી આપે છે , અને પછી બંને પરિવારોને નજીક લાવવાના પ્રયત્નો થાય છે. હીરો તરીકે ડાયરાનો ગાયક રાકેશ બારોટ . સારું ગાય છે હો ….
પ્રીત સાયબા ના ભૂલાય નું ટ્રેલર

બીજી ફિલ્મ “ઓ ગોરી મેં તો દિલ થી બાંધી છે પ્રીત” . હિરોઈન ના લગ્ન થાય છે. એરેન્જ મેરેજ. આપડી લોકોની વાર્તા તો અહિયાં જ પૂરી થયી જાય છે – પતિ થયો એટલે પતિ ગયો ! 🙂 પણ આતો ફિલ્મ છે એટલે વાર્તા અહીંથી આગળ વધે છે અને પેલીનો પતિ મરી જાય છે એટલે પરિવારના લોકો તેને તેના દિયર સાથે પરણાવવા રાજી કરે છે અને પછી twists & turns, melodrama & all… આ ફિલ્મથી ડાયરાનો ગાયક રોહિત ઠાકોર પહેલી વાર રૂપેરી પડદે. વાહ ભાઈ વાહ ! 🙂 આ બંને ફિલ્મ ટીકીટ બારી ગજવશે , ગજવી રહી છે. દિગ્દર્શક શુભાષ જે. શાહ હંમેશા ગુજરાતી ફિલ્મના દર્શકોની નસ પકડીને ચાલે છે , એમને ખબર છે કે દર્શકોને શું પસંદ પડશે અને તેમને શું જોઈએ છે , બસ એ મુજબ જ એ પીરસે છે. એક સુપર ડુપર હિટ ફિલ્મ નો ફોર્મ્યુલા લઈને જ એ ફિલ્મ બનાવે છે.
હવે બોલીવુડના પ્રેક્ષકોને ઈન્તેજાર છે સલમાનની “દબંગ ૨ “નો , અને ઢોલીવુડના પ્રેક્ષકો વાયટૂ જોઈ રહ્યા છે ફિલ્મ “માં- બાપ ના આશીર્વાદ” ની , જેનો હીરો છે વિક્રમ ઠાકોર !

ઓક્ટોબર ફિલ્મ રિવ્યુઝ

“ઈંગ્લીશ વિન્ગ્લીશ” ! એક એક ક્ષણમાં મનોરંજન ! ઠુંસી ઠુંસી ને ભરેલું મનોરંજન, તોય અર્થસભર, અમુક વાતો સમજતા કદાચ આખી જીંદગી નીકળી જાય તોય ના સમજી શકીએ એવી વાત આ ફિલ્મ લઇ ને આવ્યું છે, અને એવું કૈક થાય એટલે મોટે ભાગે ફિલ્મ આપણને ભાષણ આપતી હોય એવું લાગે, અને ભાષણ સાંભળવું કોને ગમે ? નાના બાળકને ભાષણ આપો તો એ ચિડાઈને ચાલ્યું જાય અને મોટા લોકો નો ઈગો હર્ટ થાય. કે સાલું મને આવું કઈ રીતે કોઈ કહી જાય. બટ ડોન્ટ વરી, આ ફિલ્મમાં આવું કઈ નહી થાય. ફિલ્મ ભાષણ આપતી હોય એવું એક પણ જગ્યાએ નહી લાગે. શું ઈંગ્લીશ આવડવું એટલું જરૂરી છે? આ ફિલ્મની નાયિકા માટે તો છે, કારણકે એને ઈંગ્લીશ નથી આવડતું એટલે જ બધા તેના પર હસે છે, બહારની દુનિયાનો સવાલ નથી, એતો હોય જ કઠોર, પણ માણસ હંમેશા પોતાના પરિવાર પાસે થી પ્રેમ અને આદરની અપેક્ષા રાખતું હોય, અને પરિવાર જ જયારે તમારી કદર ના કરે ત્યારે જરૂર લાગે પોતાની જાતને સાબિત કરવાની. વિદેશમાં એક યુવક નાયિકાના પ્રેમમાં પણ પડે છે ત્યારે પોતાની સતત ઊપેક્ષા કરનાર, પોતાના પર હસનાર, પોતાને અભણ ગવાર સમજનાર, અને પોતાની રસોઈ કળા ના બીઝનેસ ને નાનું અને ક્ષોભ વાળું કામ સમજનાર પતિ સાથે તે બેવફાઈ નથી કરતી, પણ તેને ત્યારે આનંદ જરૂર થાય છે કે કોઈકે તો મારી કદર કરી ! કોઈકે મારા રૂપની નોંધ લીધી ! કોઈકને હું રૂપાળી લાગુ છું ! શ્રીદેવી આઊટ સ્ટેન્ડિંગ ! બેસ્ટ એક્ટ્રેસ નો એવોર્ડ આ વખતે એને નામ ! એની એક્ટિંગ ના વખાણ કરું એટલા ઓછા. બચ્ચન સાથે નો તેનો સીન પણ અદભુત, જોકે ફિલ્મનો દરેક સીન અદભુત! અદભુત !અદભુત !

“ઐયા” મને તો ખુબ ગમી. નાયિકા એક તરફી પ્રેમમાં છે, અને સ્ત્રી જયારે પ્રેમમાં હોય ત્યારે તે કેવું અનુભવતી હોય, તે બાખૂબી દર્શાવવામાં આવ્યું છે. નાયિકા પોતાના જીવન પ્રત્યે જવાબદારી ભર્યું વલણ ધરાવે છે તોય તે થોડા રોમાન્ટિક મિજાજની છે. તેને પોતાની સપનાની દુનિયામાં રહેવું ગમે છે, અને એ જેને પ્રેમ કરે છે તે એના સપનાનો રાજકુમાર છે, એને જોઈ ને તે ઘેલી ઘેલી થઇ જાય છે. એની એક ઝલક મેળવવા તે પાગલો ની જેમ એની પાછળ પાછળ જાય છે. જે શર્ટની નીચે અન્ડરવેર ના પહેરતો હોય અને જે પોતાના શર્ટના ઉપરના બટન ખુલ્લા રાખતો હોય એવો પુરુષ તેને જોઈએ છે. દરેક છોકરો કે છોકરી ટીન એજમાં કે ભર યુવાની માં પોતાના મનમાં પોતાનું એક કાલ્પનિક નગર ઊભું કરે છે, પછી મોટા થઈએ એટલે એ નગર સ્ટેપ બાય સ્ટેપ તૂટતું જાય, પણ જયારે તે સંપૂર્ણ હોય એ અવસ્થામાં તે ખુબ સુંદર લાગતું હોય છે. નાયિકાનું આવું જ સુંદર કાલ્પનિક નગર જો તમારે જોવાની ઈચ્છા હોય તો જરૂર જોજો , રાની મુખર્જી અભિનીત ફિલ્મ “ઐયા”. રાની મુખર્જી ની એક્ટિંગ અને ડાન્સ કાબિલે તારીફ. આ વખતે શ્રીદેવી પછી જો કોઈ બેસ્ટ એક્ટ્રેસ નો એવોર્ડ ડિઝર્વ કરતુ હોય તો એ છે રાની મુખર્જી.
“સ્ટુડન્ટ ઓફ ધ યર” મહા હથોડો. ફિલ્મમાં કશું જ જોવા જેવું નથી, રિશી કપૂર માટે તો ખુબ આદર ભાવ છે એટલે તેમને આ ઉમરે ગે ના રોલમાં જોવા ગમતા નથી. ફિલ્મની કથા અતિશય નબળી અને એથી પણ નબળું કરન જોહરનું ફિલ્માંકન. ફિલ્મમાં ગીતો આવે ત્યારે મને તો એવું મન થયેલું કે પગમાં થી ચપ્પલ કાઢીને થીયેટરની સ્ક્રીન પર ફેંકુ. ઈશ્ક વાલા લવ ! મગજની બધી નસો સામટી ખેંચાઈ જાય કે સાલા બબુચક, ઈશ્ક એટલે જ લવ! કોઈ ખોપડી બાજે આ ગીતની સારી પટ્ટી ઉતારી છે નીચે આપેલા વીડીઓમાં , મસ્ટ વોચ !

“પેરાનોર્મલ એક્ટીવીટી ૪” ગમ્યું , એના આગળના ત્રણ ભાગની જેમ. આ મૂવીની સીરીઝ ના બધા ભાગમેં થીયેટરમાં જઈને જોયા છે. (એટલું ઓછું હોય ત્યાં મેં મારી નવલકથા “સળગતા શ્વાસો” ના પાત્રોને પણ વાર્તામાં એ ફિલ્મ જોવા મોકલ્યા છે ) પેરાનોર્મલ એક્ટીવીટીના બધા ભાગમાં કથા વસ્તુ એવી હોય છે કે આખા ઘરમાં બધે કેમેરા લગાવેલા હોય કારણકે ઘરમાં રહેનારને શંકા હોય છે કે ઘરમાં કોઈ સુપર નેચરલ પાવર એટલે કે ભૂત છે, અને એ કેમેરાની ફૂટેજમાં રેકોર્ડ થયેલા વિડીઓ થકી જ આખી ફિલ્મ દેખાડવામાં આવે, ફિલ્મમાં કોઈ બેકગ્રાઉન્ડ સાઉંડ નહીં, તોય આપણી બેકગ્રાઉન્ડ સાઉંડ વાળી હોરર ફિલ્મો કરતા વધુ ડરામણી. “પેરાનોર્મલ એક્ટીવીટી ૪” આ ફિલ્મ ની આખી સીરીઝમાં ક્રિએટીવીટી ની બાબતમાં અવ્વલ આવે, વ્હોટ એ ક્રિએટિવ ફિલ્મ ! ડોટ્સ વાળી લાઈટ માં ભૂત દેખાડવાનો કોન્સેપ્ટ એક્સેલેન્ટ! પણ ફિલ્મનો અંત આ સિરીઝની આગળની બધી ફિલ્મ્સ ની કમ્પેર માં નબળો.
બીજી કેટલીક મહત્વની ફિલ્મો જેવી કે “ચક્રવ્યૂહ” ના રીવ્યુ નથી આપી શક્યો કારણકે હજી જોવાઈ નથી. હું નવી ફિલ્મો માત્ર અને માત્ર થીયેટરમાં જઈને જ જોવું છું, અને હવે પહેલા કરતા ઓછી ફિલ્મો જોવા જઈ શકું છું, ગુજરાતી ફિલ્મો પણ હવે પહેલા જેટલી નથી જોવાતી, એટલે તમે બચી જાઓ છો, એના રીવ્યુ થી ! તોય ચલો વાત નીકળી છે તો કહી દઉં કે તાબડતોબ “મુરતિયો નમ્બર એક” ની વીસીડી લઇ આઓ, જે માર્કેટમાં હમણાંજ આવી છે. દેવાંગ પટેલ દ્વારા દિગ્દર્શિત અને અભિનીત આ ફિલ્મ અચૂક જોવા જેવી. મનોરંજનથી ભરપુર. મેં તો એઝ યુઝઅલ થીયેટરમાં જોયેલી, તોય ફરીથી સીડી લાવીને જોઈ અને ઘરમાં પણ બધાને દેખાડી.

“ઓહ માય ગોડ” અને બીજી ફિલ્મ્સ – september film reviews

“બરફી” મને તો સહેજ પણ ના ભાવી. ચાર્લી ચેપ્લીન ના મુવીઝ જોઈ ને મોટો થયો છુ ભાઈ, ચાલો કોપી પેસ્ટ દ્રશ્યો માટે ટોટલી માફ. એટલીસ્ટ એજ સીન્સ છે જે થોડા ઘણા સારા છે, બાકી ફિલ્મ બેકાર છે તેની ઓરીજનલ સ્ટોરી ના લીધે. અરે એક મૂંગા બહેરા છોકરા અને અસ્થિર મગજ ની છોકરી ની પ્રેમ કથા જો ધારો તો કેટલી સુંદર રીતે બતાવી શકાય, એના બદલે સાવ બોરિંગ રજૂઆત, અને એમાં એક્સ્ટ્રા મેરીટલ લવ નું જસ્ટિફીકેશન. (“રોકસ્ટાર” માંય એજ ધંધો-એક્સ્ટ્રા મેરીટલ અફેર નું જસ્ટિફીકેશન.)

“હીરોઈન” ફિલ્મ એક વાર જોવા જેવી છે, વાર્તા માં નાવીન્ય ના હોય તો કઈ નહિ, સચ્ચાઈ તો છે જ. કરીનાનું પર્ફોમન્સ તો સારું છે જ સાથે રણબીર શોરી નો એન્ગ્રી લુક પણ માણવા જેવો છે. મને તો ફિલ્મ મનોરંજક પણ લાગી. ફિલ્મ શરૂઆત ની પંદર મિનીટ ને બાદ કર્યા પછી ગ્રીપ પકડે છે પછી અંત સુધી છોડતી નથી. માઈન્ડ સો એ સો ટકા ફિલ્મ માં જ રહે છે, (મારા માટે સારી ફિલ્મ એ છે કે જે શરૂઆત થી અંત સુધી તમને પોતાનામાં ઇન્વોલ રાખે. ચાલુ ફિલ્મે જો તમને બીજા વિચારો પણ માઈન્ડ માં ચાલુ હોય જેમ કે આજે સાંજે ફલાણું કામ પતાવવાનું છે તો સમજવાનું કે ફિલ્મ ઢીલી છે. એનામાં ક્ષમતા નથી તમારા ચિત્ત ને એક જગ્યાએ શાંતિ થી બેસાડી ને મનોરંજન આપવાની, એટલેજ તમારું ચિત્ત જ્યાં ત્યાં ભટકી રહ્યુ છે ) “હિરોઈન” માં ચિત થોડીવાર માટે પણ ક્યાય ભટકી નોતું શક્યું, ઇન ફેક્ટ ફિલ્મ પત્યા પછી પણ ક્યાય સુધી તે ફિલ્મના વિચારો માં પરોવાયેલું હતું, તે પણ એક સારી ફિલ્મ હોવાની સાબિતી છે.

અને સપ્ટેમ્બર મહિનાની સૌથી સારી ફિલ્મ “આઈ એમ ટવેન્ટી ફોર”.એક્ટીગમાં રણબીર શોરી અને રજત કપૂર ની જુગલ બંધી અને ડાઈરેક્ટર માં સૌરભ શુક્લા. (આ બધાની ટીમમાં વિનય પાઠક પણ અચૂક હોય, પણ આ ફિલ્મ માં નથી ) આ દરેક કલાકાર સાચો છે, મહેનતી છે, અને માત્ર અર્થસભર ફિલ્મો બનાવવા માં માને છે, એટલેજ મનેતો આલોકોની કોઈ પણ ફિલ્મ આવે ત્યારે એને જોવાનું એટલું જ એક્સાઈટમેન્ટ હોય છે જેટલું સામાન્ય જનતાને “બોડીગાર્ડ” કે “એક થા ટાઈગર” જોવાનું હોય છે. વેલ, “આઈ એમ ટવેન્ટી ફોર”ની વાર્તા ખૂબજ સુંદર છે, જે સૌરભ શુક્લની ફિલ્મોની ખાસિયત છે.

અને “ઓહ માય ગોડ” પણ ગમ્યું. એક્ચુઅલ્લી મેં “કાનજી વિરુધ્ધ કાનજી” નાટક જોયેલું હતું. જે સચિન ખેડેકરે (“સિંઘમ” નો ગોટિયા) ભજવેલું. એ નાટક આ વાર્તાની પહેલી અને શ્રેષ્ઠ આવૃત્તિ. તે પછી આ જ નાટક માં કાનજી નો રોલ ટીકુ તલસાણીયા એ ભજવી ને ઘણા શોઝ કર્યા. પછી આ નાટકની હિન્દી આવૃત્તિ આવી “કિશન વર્સીસ કન્હૈયા” જે પરેશ રાવલે ભજવ્યું. અને એજ નાટક આજે એક સુંદર ફિલ્મ બનીને સામે આવ્યુ છે “ઓહ માય ગોડ”. નાટકમાં જે અંત દર્શાવ્યો છે તેના કરતા ફિલ્મનો અંત અલગ છે. ફિલ્મનો અંત કહીને તમારી ફિલ્મ જોવાની મજા નહિ બગાડું. માત્ર એટલું કહી દઉં છુ કે નાટકનો અંત દુખદ (બટ રીયાલીસ્તિક) છે અને આપણી હિન્દી ફિલ્મોની ઓડીયન્સ એવા અંત સહેલાઇ થી સ્વીકારતી નથી એ વિચારી ને જ કદાચ આ લોકોએ ફિલ્મમાં અંત બદલ્યો છે. આ ફિલ્મનો અંત પોઝીટીવ છે. ફિલ્મની વાર્તા બહુજ સરસ છે. હું નાનો હતો(૧૧મા ૧૨મા માં હોઈશ) ત્યારે મમ્મી ને વારંવાર કહેતો કે મારે શંકર ભગવાન પર કેસ કરવો છે, ભલે કોર્ટ તેમને શોધી ના શકે તો પણ ખુનીતો જાહેર કરવાજ પડશે. એમણે એક નાના બાળક નું માથું કાપવાનું ઘોર પાપ કર્યું છે.(હાથીને માર્યો તે અલગ) આવું જો કોઈ પૃથ્વી પર કરે તો તો તેને ફાંસી જ થાય અને આતો તેને બદલે લોકો તેમને પૂજે છે. ધીસ ઈઝ નોટ ડન મમ્મી મારે શંકર ભગવાન પર કેસ કરવો છે.
અહી “ઓહ માય ગોડ”માં કાનજી ભગવાન પર કેસ કરી ને મારું નાનપણનું એ સપનું સાકાર કરે છે. 🙂